Zondagbrief 11 januari: geen muren tussen culturen.

Afgelopen week stond Nederland stil bij de aanslag op het kantoor van het satirische tijdschrift Charlie Hebdo in Parijs. Twaalf doden, onder wie acht journalisten en twee politieagenten. Bij de gijzeling in de joodse supermarkt die volgde, vonden nog eens vier gegijzelden de dood.

Het bericht trof mij diep. Geschoktheid. Verontwaardigdheid. Dat was het dat mij bekroop. Vrij snel drong het besef tot mij door dat deze laffe daad ook gevolgen zou hebben voor het maatschappelijk klimaat in Nederland, in het bijzonder voor de moslims in ons Nederland.

Het nieuws kwam binnen toen ik op het punt stond een gesprek aan te gaan met acht bestuursleden van moskeeën over de veiligheid van de gebedshuizen. Deze vergadering verliep in onwerkelijke sfeer. Ik kon mij nauwelijks op de inhoud concentreren. Mijn gedachten dwaalden steeds weer af.

Enkele uren later zocht burgemeester Van der Laan van Amsterdam telefonisch contact. ’Ahmed, wij moeten wat doen’. Geweldig dat Eberhard dit initiatief heeft genomen. In overleg met politieke partijen heb ik besloten de Rotterdammers op te roepen donderdag massaal naar Plein 1940 te komen en met elkaar onze afschuw te uiten en onze verbondenheid met de Parijzenaars te tonen. Ik was geraakt door de opkomst. Het was ontroerend en bijzonder fijn dat duizenden mensen overal in Nederland de straat op gingen.

De avond daarvoor werd ik geïnterviewd in Nieuwsuur. Het was niet gepland, maar de term ‘oprotten’ die ik in het tv-programma gebruikte kwam uit mijn tenen. De uitspraak had en heeft betrekking op die lieden die onze beschaving afwijzen en met geweld hun mening aan ons willen opdringen. Ik geef toe, het is geen poëzie, maar straattaal. Niet een term die ik snel zal herhalen. Maar de uitspraak was een uiting van ingehouden woede.

Hoe is het toch mogelijk dat zo veel mensen bezig zijn met elkaar een wij-samenleving op te bouwen en dat hun werk door enkele zieke geesten gesloopt wordt? Op die vraag past maar één antwoord: dat moeten we nooit laten gebeuren. We mogen nooit groepen mensen collectief verantwoordelijk stellen voor de daden van zieke geesten. Wij dulden geen muren tussen culturen. Wat wij doen is samen het verdriet verwerken en blijven werken aan onze droom: een mooi Nederland.

Vriendelijke groet, Ahmed Aboutaleb