23 november 2014

Zondagbrief 23 november: De wereld mooier maken

Wij bouwen boten. In Bangladesh slopen mensen afgeschreven boten. Boten vol asbest. Kinderen helpen met het sloopwerk. Zij schrapen de asbest uit de boten. Dat is hun werk. Deze kinderen worden niet oud.

Ik hoorde dit op een bijeenkomst die we als partijbestuur hadden georganiseerd. Een bijeenkomst over de kledingindustrie met allerlei maatschappelijke organisaties, betrokken partijgenoten en onze minister en Kamerleden. Toen ik hoorde over de kinderarbeid in Bangladesh voelde ik het vocht in mijn ogen komen en de adrenaline pompen in mijn lijf. Misschien komt het omdat ik zelf drie kinderen heb. Waarschijnlijk ben ik gewoon mens zoals wij dat met z’n allen zijn.

Eén van deze Kamerleden, Roelof van Laar, heeft nu het initiatief genomen tegen wereldwijde kinderarbeid;  ieder kind verdient het om kind te kunnen zijn. Ik ben trots dat wij mensen in onze gelederen hebben die geen genoegen nemen met dit kansloze leven van kinderen. Mensen die samenwerken met anderen, ook niet-partijgenoten. Gedreven door dezelfde wil en wens.

Niet alleen op wereldschaal, maar ook dichtbij heb ik afgelopen week mensen ontmoet die me raakten. Donderdag fietste ik met Klaas Loef (oud-deelraadslid) rond in Amsterdam-Noord. We zijn langsgegaan bij het Ronald McDonald Centre waar eenentwintig verschillende sporten beoefend worden door zo’n 600 gehandicapte kinderen. Kinderen sporten daar met oneindig veel plezier. Zo’n prachtig centrum kan natuurlijk alleen een succes zijn  wanneer veel mensen de handen ineen slaan. Maar iemand moet de eerste zijn. En hier is dat Dennis Gebbink, een geweldige man. Met Klaas fietste ik ook naar sportschool Pancration van Chris Dolman. Hij heeft oneindig veel prijzen in de vechtsport op zijn naam staan. Zo was hij vier keer Nationaal kampioen judo. Zijn sportschool, waar zoveel goeds gebeurt voor de jongeren, is een pareltje in de wijk. De initiatieven van Dennis en Chris verdienen onze volle steun. Klaas zorgt daarvoor.

Vrijdag sprak ik met Wim Hofman en Robert Fiolet van ons ombudsteam uit Hilversum. Ze noemden nieuwe voorbeelden van uitbuiting en verdringing. Ik ga ze doorgeven aan Lodewijk Asscher, die gelukkig in de positie is er iets aan te kunnen doen. Van Tilly Fast, ombudsteam Utrecht, kreeg ik vrijdag het goede nieuws te horen dat de buslijn blijft voor de oudere bewoners van De Rheyngaerde. Er waren andere plannen. Eén van de bewoners, een 88-jarige vrouw, had me benaderd. Ze had overal haar neus gestoten. Dankzij de inzet van ons ombudsteam en ons raadslid Ruben Post blijft de toegankelijkheid van het openbaar vervoer voor deze mensen gewaarborgd.

Naast mensen staan, het verschil maken: dat is wat we doen: Soms dichtbij. Soms ver weg. Allemaal met een enorme vastberadenheid. De afgelopen jaren waren voor veel mensen niet makkelijk. Maar we hebben met elkaar de weg naar boven weer gevonden. Daar was de moed voor nodig om zaken aan te pakken die te lang waren blijven liggen. Met resultaat: eindelijk groeit de economie weer, vinden werkzoekenden weer een baan, worden huizen weer verkocht en gaan mensen er weer op vooruit.

Op die sociale en realistische koers gaan we verder. Om een einde te maken aan de doorgeslagen flexibilisering, te strijden tegen uitbuiting, om de zorg, het onderwijs en het wonen weer van mensen te maken. Door de liefdeloosheid  te verdrijven uit de publieke sector door de schaal en de salarissen weer menselijk te maken. Door de kinderopvang weer publiek te financieren en dus publiek te maken of, om een einde te maken aan de stamrecht bv’s (een oude wens van Saskia Noorman-Den Uyl).

Daarom ben ik zo trots op onze mensen in het kabinet en onze fractie. Sociaaldemocraat zijn als er welvaart te verdelen valt is een makkie, sociaaldemocraat zijn als het weer tegenzit is een hele kluif. Ons eigen ongeduld staat het werk soms in de weg, net als de vervelende gebeurtenissen van vorige week. De Volkskrant stond dit weekend weer vol met dergelijke vuilspuiterij. Dat terwijl ik Diederik, samen met Khadija, met veel geduld het gesprek heb zien aangaan met Kuzu en Öztürk. Ik hoop dat niemand hun aantijgingen serieus neemt. Ik was erbij. Ik mag dat zeggen. En ik baal er van omdat het beknibbelt op de kostbare tijd die we hebben om te doen waarvoor we er zijn: een goed leven voor iedereen bevechten.

Laten we elkaar sterker maken, laten we al die mensen steunen die mooie dingen doen. Daar hebben die kinderen in Bangladesh iets aan. Daar hebben de jongeren iets aan die sporten in Pancration of het Ronald McDonald Centre. En daar zijn we goed in: de wereld mooier maken.

Met vriendelijke groet,
Hans Spekman

Waar ben je naar op zoek?