Zondagbrief 4 januari 2015: genoeg te doen!

Allereerst de beste wensen voor in het nieuwe jaar!

De afgelopen weken heb ik weinig aan politiek gedaan. Met de kerst ben ik met mijn vrouw, kinderen en katten in Drenthe geweest. Een huisje in Lhee. Heerlijk uitwaaien op de Drentse hei, fietsen en wandelen door het Dwingelerveld. We hebben Planetron bezocht, veel gelezen en eindeloos spelletjes met elkaar gedaan. Kaarten en het bordspel Dominion waren onze favorieten. Even weg uit de Haagse hectiek.

Natuurlijk ging het soms wel even over de politiek. Met mensen die ik tegenkwam in de supermarkt of op de hei sprak ik over het leven van alledag, over de lastige periode die we achter ons hebben liggen. Het was zwaar. Ouderen kregen minder pensioen, jongeren vonden geen werk, zzp’ers kregen minder opdrachten, werknemers verloren hun baan en ondernemers zagen hun omzet achteruit kachelen.

Gelukkig lijkt Nederland de weg naar boven weer gevonden te hebben. Dankzij de moed van dit kabinet, met onze bewindspersonen, en onze fracties in de Tweede en Eerste Kamer, zijn eindelijk de broodnodige aanpassingen van onze verzorgingsstaat doorgevoerd. Zo heeft Lodewijk Asscher concrete regels ingevoerd om uitbuiting, onderbetaling en de voortwoekerende flexibilisering effectief te bestrijden.

Dat er nog veel te doen is, maakte ik ook op uit het gesprek dat ik voerde tijdens de kerst met een medewerker van Delta Lloyd. Bij Delta Lloyd gaan er dit jaar veel mensen uit met een reorganisatie. Eerst wilden ze de salarissen van de cao-medewerkers structureel met een kwart verlagen om ze op een gelijk niveau te brengen met lonen buiten de financiële sector. Tegelijkertijd gaat de nieuwe topbestuurder bijna een miljoen euro verdienen. De vertrekkend topman verdiende al 800.000 euro, een salarisverhoging met -inderdaad- bijna een kwart.

De argumentatie die Delta Lloyd gebruikt voor deze bizarre loonsverhoging ten tijde van een reorganisatie waar weer veel mensen hun baan kwijtraken en in het achterhoofd het voorstel van de verlaging van CAO-lonen, is de vergelijking met de salarissen aan de top in Duitsland en Amerika. Het zelfverrijkende mechanisme aan de top gaat door: de Raad van Commissarissen huurt een ‘onafhankelijk’ salarisadviesbureau in dat een voorstel voor een marktconforme beloning doet. Dat voorstel zal altijd tenminste op, en liever boven, het gemiddelde in de bedrijfstak liggen. Een ondermaatse beloning getuigt namelijk van gebrek aan succes en ambitie, en dat zou een belediging zijn aan de opdrachtgever. Zo gaat het gemiddelde topsalaris steeds omhoog.

Deze systematiek is niet rechtvaardig en maakt mensen boos. Mijn gesprekspartner tijdens de kerst was in ieder geval niet de enige. De morele verontwaardiging die ik voel als ik zoiets hoor -private sector of niet- deelt u vast met mij. Het goede nieuws? Dat we daar in het kabinet stapje voor stapje wat aan kunnen doen. Lodewijk is namelijk bezig om de positie van de ondernemingsraad te versterken. Als sommige mensen aan de top zelf geen spiegel hebben, dan moeten wij die maar voorhouden.

Genoeg te doen dus in 2015. Ik heb er zin en hoop jullie op het congres over twee weken te mogen begroeten!

Hartelijke groet,
Hans Spekman