Zondagsbrief 12 oktober – Wereldplan

Gisteren ging ik met mijn kinderen naar de voorstelling van 35-jaar Kinderen voor Kinderen. Een nostalgische duik in de klassiekers – op een onbewoond eiland, wa-waanzinnig gedroomd – en kennismaken met de nieuwe hits over nieuwe thema’s als de verslaving van ouders aan hun smartphone (met veelzeggende blikken van mijn zoon en dochter :)) en oude thema’s zoals de komst van een zusje of de wens voor een betere wereld. Een van de kinderen Julia ontroerde me met het liedje Wereldplan, met de ontwapenende tekst: “ik ben een kind en van regeren heb ik niet zoveel verstand, maar ik zie dat het op onze wereld ietsje beter kan, dus presenteer ik u hier mijn wereldplan”.
Een zaal vol kinderen. Met dromen en met plannen. En de expliciete oproep aan politici om te helpen die dromen waar te maken. Dan voelt de opdracht even heel zwaar. En het doel ver weg.
We lijken soms nauwelijks vooruitgang te boeken. Oorlogen breken uit en die conflicten elders vergroten ook spanningen hier. De crisis vergrootte de armoede en het herstel gaat tergend langzaam. Onze energievoorziening is nog maar voor 5% duurzaam. Milieuvervuiling neemt toe. Overheidsschulden eveneens. De kinderblikken voelden confronterend, daar gister in die zaal.
Honderden kinderen laten je voelen waarvoor we het doen. Hen gun je de kansen om het leven te leiden dat ze voor ogen hebben. Voor hen wil je het verschil maken.

Er is dus geen tijd, geen mogelijkheid om bij de pakken neer te zitten. Al dient de verleiding zich soms aan. Als er tegenslag is. Of als de compromissen zo complex zijn dat de vooruitgang nog maar moeilijk te ontdekken is. Als we meer met onszelf bezig zijn dan met onze idealen.
Ons wereldplan is minder gepolijst dan de liedjes van Kinderen voor Kinderen. Onze vooruitgang gaat stap voor stap. Met ruimte voor wensen van andere partijen. En met fouten die hersteld moeten worden. Maar het is de moeite waard.

Dat zien we bijvoorbeeld in de zorg. Onze wens is om de rol van de wijkverpleegkundige te vergroten en de bureaucratie te verkleinen. Zodat zorg menselijker wordt, dichterbij komt. Dat gaat stapje voor stapje. En onderweg dreigde de thuiszorg voor terminale patiënten en de zorg voor een groep gehandicapte kinderen in de knel te komen. Martin van Rijn heeft afgelopen week na vragen van de PvdA fractie beide fouten hersteld. En al eerder kwamen we met aanvullende plannen zodat thuishulpen aan het werk kunnen blijven. Zo werken we als PvdA. Stap voor stap, vooruitgang boekend, fouten herstellend, plannen aanvullend. Op weg naar de zorg, zoals we die voor de toekomst wensen. Met meer zorgzaamheid en meer aandacht. En met minder bureaucratie en minder kosten. De komende maanden, jaren, werken we verder. Op weg naar onze idealen.

De afgelopen tijd was niet eenvoudig en het zal de ook komende jaren hard werken blijven. De wereld blijft onrustig. Maar iedere tegenslag en iedere misser kunnen we slechts op een manier beantwoorden: met een nieuwe poging. Totdat we die samenleving hebben gerealiseerd, waarin een goed leven voor iedereen bereikbaar is. Voor Julia, voor die zaal, voor de kinderen van Nederland.
Met vriendelijke groet,
Diederik Samsom