Zaterdagbrief 30 april: De nieuwe school

Beste Wim,

Vandaag -bij uitzondering- een zaterdagbrief. Vanwege de start van de twee prachtige dagen waarop wij o‎ns 70-jarig bestaan vieren, tezamen met de eerste mei. Een brief over wat er aan de basis ligt van een rechtvaardiger samenleving: het best mogelijke onderwijs.

Enige tijd geleden las ik in de Volkskrant het verhaal van Eric van ’t Zelfde. Eric werd zeven jaar geleden directeur van de Hugo de Groot school op Rotterdam Zuid. Een van de slechtste scholen van het land, in één van de moeilijkste buurten van Nederland. Leegloop bepaalde de leerlingenaantallen. Onvoldoendes domineerden de examenresultaten. Chaos regeerde de dag.

Eric had een droom. Hij ging van zijn school de beste school van Nederland maken. Met een team van gepassioneerd docenten en ondersteunend personele verrichte hij een Herculiaanse prestatie. Inmiddels is de school een van de beste scholen van het land. Met slagingspercentages van tegen de honderd procent en een snel groeiende populariteit.

Ik zocht Eric op op zijn school. Het was inspirerend om te ervaren welke heldendaden een team toegewijde mensen kan verrichten. Maar het was ook confronterend. De achterstanden waarmee de leerlingen op de middelbare school komen nemen toe, de zorgen waarmee kinderen thuis kampen worden groter. En het tekort aan leraren groeit. Jarenlang tientallen overuren maken eisen hun tol van het team. De helden van de Hugo de Groot raken vermoeid. Ik zag het daar. Het enorme potentieel, maar ook de uitputtingsslag.

Het is onze sociaal-democratische opdracht hen te helpen. Omdat hun droom de onze is. Vandaag presenteer ik dus samen met Eric een essay met onze ideeën om die opdracht waar te maken. Een plan waarmee we de strijd aan gaan voor de beste kansen voor ieder kind. En voor één samenleving. Want verheffende waarde van onderwijs is vanzelfsprekend. Maar ook de verbindende kracht van onderwijs is minstens zo cruciaal. Goed en toegankelijk onderwijs draagt immers van jongs af aan bij aan een samenleving waar men leert samenleven, waar de onderlinge scheidslijnen vervagen. Verheffen en verbinden, dat zijn de kernopdrachten van ons onderwijs. Dat is onze gezamenlijke droom.

De strijd van Eric en zijn docentenkorps is dus onze strijd. Voor gelijke kansen voor ieder kind, voor één samenleving. Dit weekend sta ik tijdens het Festival van de Arbeid dan ook niet alleen‎ stil bij 70 jaar PvdA-strijd voor een rechtvaardiger samenleving. Want ja, we vieren dat we in 70 jaar heel ver zijn gekomen. Maar we staan ook stil bij de opdracht die voor ons ligt. We inspireren en motiveren elkaar in wat we nog willen bereiken. Voor de kinderen van de Hugo de Groot, hun ouders en docenten, begint die opdracht morgen.

Fijne zaterdag,
Diederik Samsom