Zondagbrief 4 oktober 2015: De solidaire meerderheid

De 150.000 inwoners van Amsterdam Nieuw-West komen uit alle windstreken en het overgrote deel werkt hard aan een goede toekomst. Het gaat ons goed en dat maakte wellicht waarom we als bestuur, Eberhard van der Laan voorop, in staat waren om in sportcentrum Caland een noodopvang te regelen voor 300 vluchtelingen uit de Syrische en Irakese oorlogen. Dankzij betrokken ambtenaren en talloze vrijwilligers is dat gelukt.

Op dinsdagavond had ik met een aantal vrijwilligers afgesproken om ze te bedanken en te laten zien wat hun goede werk in de praktijk was in de sporthal. Terwijl we dat bespraken kwam iemand aanlopen met een op dat moment onoplosbaar groot probleem. Een moeder van vier kinderen was zojuist acuut in het ziekenhuis opgenomen. Waar ga je om half twaalf ’s nachts naartoe met kinderen van 4, 5, 7 en 11 jaar. De zondag ervoor had ik zelf een dag meegedraaid en de Syrische kinderen en hun zieke moeder al leren kennen. Mijn vrouw Sabha wist daarom raad: ‘Je neemt ze gewoon mee naar huis. Waar onze vier kinderen kunnen wonen, is ook wel even plek voor vier erbij.’ Een half uur later hebben we ze onder de douche gezet, nog wat te eten gegeven en ze te slapen gelegd. ’s Ochtends waren onze eigen kinderen heel verrast hoe druk het aan de ontbijttafel was. Ook al spreken onze jongste kinderen alleen Nederlands, met handen en voeten kwamen ze er onderling goed uit. Later die week hebben we met z’n allen Offerfeest gevierd en zoals dat hoort kregen alle kinderen cadeautjes en nieuwe kleren. ‘Ze moeten wel Nederlands leren,’ vonden onze eigen kinderen en daarom leerden ze in een paar dagen tijd onze kleine gasten tellen in het Nederlands en alle letters van het alfabet. Nadat de moeder weer wat beter was zijn ze bij ons thuis herenigd en konden ze samen naar een nieuwe plek. We hebben wel nog steeds contact.

En ik was natuurlijk bij lange na niet de enige vrijwilliger. De afgelopen weken hebben laten zien hoe grote delen van de medebewoners van mijn stadsdeel werkelijk denken over de vluchtelingenproblematiek. Massaal hebben ze kleding, toiletartikelen en alles wat nodig was ingezameld, even massaal boden ze hulp. Ze hebben vluchtelingen meegenomen naar de Hollandse lunchroom in het nabije winkelcentrum om lekker te eten. Het was bijna Offerfeest en hele groepen vluchtelingen zijn uitgenodigd om dat te vieren. Mensen uit Nieuw-West van werkelijk iedere afkomst hebben laten zien waar ze voor staan: helpen wie geholpen moet worden.

Naast al die mensen die hulp bieden zijn er natuurlijk ook mensen met zorgen. Ik ben het eens met Diederik Samsom dat je met hen in gesprek moet gaan en blijven. Dat hebben wij in Nieuw-West ook gedaan, en dat blijven we doen. Het is ook niet niks als je plotseling vlakbij een groot asielzoekerscentrum geopend ziet worden. Het is ook niet rechtvaardig dat gemeenten en stadsdelen met gemiddeld lage inkomens veel meer vluchtelingen opvangen dan rijke gemeenten. Daar is nog veel te winnen aan solidariteit in ons eigen land.

Hier passen de woorden van partijgenoot Aboutaleb in zijn antwoord op de vraag van NRC Handelsblad hoe te reageren op mensen die zeggen dat de grenzen dicht moeten: ‘Tegen hen zeg ik dat onze eigen geschiedenis tot nadenken dwingt. In de oorlog zijn mensen met een Nederlands paspoort aan de kant van de bezetter gaan staan. Mensen met een buitenlands paspoort hebben Nederland bevrijd. Zo’n paspoort zegt dus niets over loyaliteit. Alleen kruisjes op begraafplaatsen herinneren aan die duizenden Canadezen, Amerikanen en Engelsen die ons kwamen bevrijden. Toen hadden wij solidariteit nodig, nu hebben anderen solidariteit nodig. Toen wij, nu zij.’

Dat geldt trouwens twee kanten op. Zoiets als kindbruiden en geweld kunnen en mogen we in Nederland natuurlijk nooit tolereren. Ook voor onze gasten geldt de Nederlandse wet en er is geen enkele reden daar op in te leveren. In Nederland hebben we het grote geluk dat al 70 jaar geen bommen meer op onze steden vallen, dat we terecht verontwaardigd zijn als homo’s niet hand in hand over straat kunnen. In ons land zijn en blijven vrouwen veilig, maak je zelf uit wat voor geloof je hebt en bovenal ben je vrij. Die vrijheid delen we nu een tijdje met mensen die daar wanhopig naartoe zijn gevlucht. Een groter compliment kun je als land en als regeringspartij eigenlijk niet krijgen.

Goede zondag,
Achmed Baâdoud Stadsdeelvoorzitter Amsterdam Nieuw-West